· 

Namen - l'Espièglerie

Dat ik graag uit eten ga als foodblogger en foodie in hart en nieren is wellicht geen verrassing. Maar nu ik mama ben is het wel stukken minder vanzelfsprekend geworden. Vroeger ging ik frequent uit eten, de ene keer beperkte zich dit tot een snelle snack in een kleine, maar gezellige bistro en de andere keer mocht het al eens chiquer. Ik stond er toen niet bij stil hoe gemakkelijk het was om die keuze te maken, wanneer ik eens helemaal geen zin had om te kokerellen of wanneer ik op zondag niet meer voldoende in huis had en de winkels inmiddels gesloten waren... Met Olivia, moet ik dus wel steevast nadenken waar en wanneer ik de nodige booschapjes in huis haal en is mealpreppen een standaardbegrip in mijn woordenboek geworden.

 

We zijn reeds enkele keren uit eten geweest met onze drukke dreumes en de ene keer viel dat stukken beter mee dan de andere. Er zijn nu eenmaal heel wat criteria waarmee je rekening dient te houden. 's Avonds uit eten gaan is hoe dan ook een no-go, en dan opteren we liever voor een vroegtijdige lunch omdat ze dan nog vol energie zit en haar goed humeur op zak heeft. Rekenen op een middagdutje doen we inmiddels niet meer en dat moeten we dus ten allen tijde in 't achterhoofd houden alvorens we ons aan een tafeltje settelen.

 

Het type resto speelt uiteraard ook een primordiale rol. We proberen dus steevast te gaan voor een kindvriendelijk restaurant waar ze een speelhoekje en/of speeltuintje hebben voorzien. Op die manier hoeven we ons niet druk te maken wanneer ze niet aan tafel wil blijven zitten. En dat is een illusie die we ons al lang niet meer maken want ho daar, stilzitten zeg je? Nee, daar doet ze toch lekker niet aan mee.

 

En wanneer we helemaal op safe willen spelen, kunnen we maar beter een speelkameraadje voorzien. Daarom gaan we vaker op stap met de zus van Wim en haar dochtertje. Ze is weliswaar 5 jaar ouder, maar ze kunnen het hartstikke goed met elkaar vinden.

 

Die ene keer dat we met z'n allen naar een chique brasserie uit eten gingen, was ik reeds een week op voorhand wantrouwig. De kans bestond erin dat ze moeilijk zou doen omdat het wat langer duurt, ze er helaas niet vrij kon rondlopen en ze wellicht weinig tot niets zou lusten. En, ik had het niet mis. Het liep uit op een grote sisser en toen besloten we dit soort uitstapjes met onze dochterlief toch nog even voor bekeken te houden!

 

En dus gaan we in principe heel weinig uit eten. Toegegeven, ik kook ontzettend graag dus mis ik het niet hard en vaak gaan de weekends zo aan ons voorbij dat we er eigenlijk haast niet bij stilstaan. Maar zo af en toe kan een dergelijke break wel deugd doen. Ik ben nu eenmaal de enige in huis die kookt (of moet ik zeggen die kan koken?) en dus is het "met-de-voetjes-onder-tafel-principe" mij niet zo geheel bekend. Daarom geniet ik er vaak dubbel zo veel van wanneer een avondje stappen (a.k.a uit eten gaan dus) op de agenda staat. En misschien verklaren jullie mij wel voor gek, maar dan ga ik er vaak zo in op dat ik reeds het menu opgezocht heb online om op voorhand na te gaan welke opties ik zoal heb... Ja, zo ben ik wel!

 

Maar ik wil - hoe weinig het zich ook moge voordoen- de restaurants en hotspots die voor ons echt de moeite waard zijn, graag met jullie delen. Dergelijke ervaringen moeten simpelweg gedeeld worden en de uitverkorene die de aftrap mag geven is er alvast eentje om "U" tegen te zeggen!

 

Het betreft namelijk "L'espièglerie" te Namen, waar we tevens overnacht hebben toen we een citytripje Namen hadden uitgestippeld in de maand maart 2019. Omdat we toen zo lekker gegeten hadden besloten we dit opnieuw te doen, maar dan voor de verjaardag van Wim's mama, want ze werd er namelijk 70, en dat mag gevierd worden. Tijdens 't weekend van 21-22 september, 2019, trokken we er dus met 6 heen (Wim, zijn zus, zijn ouders, zijn oudste dochter en mezelf inclusief). We zouden er 1 nachtje doorbrengen, in het hotel Les Tanneurs.

 

Het restaurant stelt steevast 1 menu voor dat vervolgens gedurende de ganse maand geldt alvorens er een nieuw menuutje opgesteld wordt. Je kunt opteren voor 3-gangen ofwel "all-the-way" gaan en gewoon onmiddelijk kiezen voor het 5-gangen menu. En je mag 2 x raden waarvoor wij kozen? Jawel, 5 gangen without any doubt. De gerechtjes zijn steevast kleinere porties en met voldoende tijd tussen elk gerecht heb je ruim de tijd om alles te laten verteren. De ingrediënten waarmee ze werken zijn ook immer licht en komen helemaal niet zwaar op de maag te liggen.

 

Het menu zag er alvast veelbelovend uit en ze hebben ons geenszins teleurgesteld. Elk gerechtje was een bommetje. Vergezeld door aangepaste witte en rode wijnen die elke gang tot the next level bracht.

 

Eerst en vooral kregen we 2 kleine amuses gepresenteerd. De exacte ingrediënten en composities ken ik niet meer, maar de eerste was er eentje met gamba, noodles en de tweede bestond uit een espuma van witloof met een risotto op basis van o.a. saffraan.

Het eerste hapje was wellicht mijn favoriet, elk stukje was een waar genot voor mijn smaakpapillen.

Vervolgens kregen we het eerste voorgerecht. Allen kozen we voor de gamba's "dans tous ses états" en ze werden ons op 4 wijzen gepresenteerd. Mijn voorkeur ging naar de sushi van gamba met een crème van soja en wasabi. Echt een toppertje. Naast de sushi kregen we de gamba in tartaarvorm gepresenteerd met een licht slasoepje. Daaronder een gamba die kort gemarineerd werd en vervolgens geflambeerd met on top wat kaviaar en hiernaast eindigden we met een gepaneerde variant met knolselder en een crumble van nootjes met truffel. Een voor één geslaagd!

Het 2de voorgerecht bestond uit 2, in plaats van 3 opties en hieruit dienden we niet te kiezen omdat we ze sowieso voorgeschoteld zouden krijgen.

 

We gingen van start met de gegrilde kreeft met een coulis van erwtjes, Shimeji (een type paddenstoelen), prei en Cécina de Leon (is een boterzachte gedroogde runderham die - zoals de naam het zegt - vervaardigd wordt in Léon te Spanje). Een pareltje!

 

Hierna kregen we de zeebaars op een bedje van spinazie met gerookte spekblokjes en sjalot, vergezeld door een kroketje van varkenspootjes met een sabayon van platte peterselie. Heel moeilijk te zeggen naar welk gerechtje mijn voorkeur ging. Maar indien ik toch een keuze moet maken, dan ga ik uiteindelijk toch voor gerechtje nummer 1.

Toen werd er als het ware een iets langere pauze ingelast. Het hoofdgerecht moest nog komen, maar sommigen onder ons hadden ook reeds behoorlijk wat brood binnen. Hiervan heb ik helaas geen foto, maar ook dit was overheerlijk. 2 types werd steevast aangevuld, bestaande uit enerzijds stokbrood op basis van dragon, parmezaan en zongedroogde tomaat. Een explosie aan smaken en een aanrader voor elk fervent broodliefhebber! De tweede soort was een donkerbruine, heel zachte variant. Het was eerder brood dan stokbrood, ondanks de krokante korst. Heel lekker, maar uiteraard een minder uitgesproken smaak. En daarom genoot dit net de voorkeur van Wim die het graag nog steeds houdt bij neutrale smaken wanneer het op brood aankomt.

Ik had me voorgenomen slechts van elke soort 1 sneetje te eten, maar dit voornemen heb ik helaas niet lang kunnen volhouden... Oeps!

 

Het hoofdgerecht bestond opnieuw uit 3 opties waaruit we er elk 1'tje diende te kiezen. Slechts Celine en ik kozen voor het half gebakken zalmhaasje met een kaviaar van groene courgette, lente-ui, cantharellen, escargots "petits gris", een beignet van mini-courgette met een emulsie van bacon en een soepje van eekhoorntjesbrood.

 

De overige 6 gingen voor de patrijs vergezeld door een polenta van morilles, een espuma van aardappel, een vijgje, een gekonfijt boterraapje, witte ui en een vleesjus.

 

Ook van hun hoofdgerecht heb ik kort geproefd en persoonlijk was ik oprecht tevreden het zalmhaasje te hebben gekozen. Het gekonfijt botterraapje maakte mij niet wild. Het had een zeer neutrale en misschien zelf fletse smaak. Het vlees op zich was heel lekker, alleen was het vlees aan het patrijzenpootje ontzettend moeilijk te verwijderen waardoor er slechts enkelen er zich aan waagden.

 

Wat de zalm betreft, had ik slechts 1 opmerking, weliswaar niet geheel terecht. Er stond namelijk dat het haasje licht gebakken gepresenteerd zou worden en dat vond ik finaal jammer want het had voor mij net wat mee gebakken mogen zijn. Maar ik was een verwittigd man en kon ze dus hierop niet afschrijven. Maar op dit na was het top.

Chocoladetaart o.b.v. zwarte chocolade, vergezeld door een bolletje witte chocolade ijs, een crème fraîche van mascarpone en een crumble van amandel en cacao.

En, last but not least, het nagerecht! Opnieuw 3 verschillende keuzes waarbij 2 zoete en 1 hartige optie. Een 4de keuze was er ook, maar deze is standaard opgenomen in elk menu, namelijk een kaasplankje.

 

Slechts 2 personen kozen voor een hartig dessertje. Namelijk een warm Herve-kaasje vergezeld door peren, komijn, Bresaola (aan de luch gedroogd en gezouten rundvlees), peperkoek en Luike stroop. Zelf ben ik een groot liefhebster van warme kaas in combinatie met een zeemzoete toets en dan denk ik o.a. aan geitenkaas of brie met gekarameliseerde appeltjes. Maar de zoetekauw in mij had nu eenmaal nood om die glucose gehalte terug op peil te brengen. Dus koos ik voor de chocoladetaart, o.b.v. zwarte (fondant)chocolade met een bolletje witte chocolade ijs en een amandel-cacao crumble. Hoewel je zou kunnen vermoeden dat dit eerder een zwaar-op-de-maag toetje zou worden, was niets minder waar. De mousse was ontzettend luchtig en het ijs was zeker niet te zoet. Zeker niet elke patissier weet zijn chocoladetaart op die manier te brengen. Doorgaans zijn het zware, compacte gebakjes. Ook Wim, die net daarom zelden dergelijke chocoladedessertjes kiest, was aangenaam verrast.

 

Van het kaasgerechtje heb ik helaas geen foto, maar ook dit was overheerlijk. Maar dan moet je echt wel een voorstaander zijn van de combi zoet en zout, anders kan dit behoorlijk tegenvallen. Ik moest uiteraard toch even alles geproefd hebben om jullie een zo accuraat en objectief mogelijk beeld te geven!

Zei ik daarnet 'last but not least'? Nou, dan had ik het even verkeerd op. Want afsluiten deden we met een koffie of thee vergezeld door 3 nagerechtjes waarvan ik jullie helaas niet meer alle ingrediënten kan meedelen. Elk toetje had zijn eigen specifieke beschrijving bestaande uit een verrassend aantal ingrediënten die ik ontzettend moeilijk allemaal kon onthouden. Dus diende ik gewoon op mijn eigen smaak te vertrouwen.

 

De marshmallow, die je in 't midden ziet, heb ik niet geproefd omdat ik hier geen amateur van ben. Maar de overige 2 waren werkelijk succulent en de grote winnaar was - en dit gold voor iedereeen aan tafel - de crostini met nootjes en rozijnen met een luchtige mousse met mascarpone. Een smaakbommetje waarvan ik geen genoeg kon krijgen en ik had ze wellicht alle 6 naar binnen kunnen smikkelen. I know no shame!

 

De eerste foto die je ziet was een toetje met een grote diversiteit aan smaken en je kon ze dus zowel allen apart proeven ofwel ineens alle smaken tot zich nemen om de gehele ervaring te genieten. De onderkant bestond uit zanddeeg en het paarse gedeelte had een gel-achtige textuur waarbij ik niet alle smaken wist te achterhalen, maar de toets van cassis ontging mij alvast niet. Hier bovenop lag een ambachtelijk fijn laagje witte chocolade met een zeste lemon curd en een takje gedroogde dragon. Niet iedereen was even laaiend enthousiast net vanwege de diverse smaken en texturen, maar ik vond het waanzinnig lekker. Hoewel citrus gerelateerde smaken doorgaans niet aan mij besteed zijn, kan de zoetzure smaak van lemon curd mij wel bekoren. En deze was echt fantastisch lekker.

We waren - meer dan - tevreden dat we deze ervaring met de anderen hadden kunnen delen en vooral omdat we merkten dat ze net zo onder de indruk waren als wij. Hoewel we ongeveer 4 uur aan tafel gezeten hebben, is de tijd zo aan ons voorbij gegaan. Ook de bediening en het kader waarin we vertoefden was meer dan in orde.

 

Tariefgewijs, vinden wij het zeker de moeite om het 5-gangen menu te nemen. Het kost namelijk 62 €, uiteraard exclusief het wijnpakket. Maar geloof mij vrij, het is elke euro waard. De prijzen zijn dus zeker niet exorbitant wanneer je ziet wat je zoal. Slechts 3 personen kozen ervoor om tevens de wijn erbij te nemen. Gezien het aantal gerechten heb ik mij hier niet aan gewaagd. Want toen ik vroeg aan Wim hoeveel glazen hij uiteindelijk gekregen had, strandde hij op zo'n 7 flinke glazen en ook hij gaf aan dat dit best vrij veel was en ik er zeker goed aan gedaan had om enkel nu en dan eens te sippen van zijn wijntje!

 

Indien ik jullie, aan de hand van mijn lovende commentaren en foto's niet heb kunnen overtuigen, kan ik alleen maar zeggen, ga er zeker eens naartoe en geniet! L'espièglerie zal jullie ongetwijfeld niet teleurstellen met zijn ruim aanbod aan dagverse, lokale producten en inspirerende combinaties die mij alvast wisten omver te blazen!

Reactie schrijven

Commentaren: 0